Πανωλεθρία.

Δεν μπορώ να πω ότι σήμερα το πρωί, μια μέρα μετά τις εκλογές της 25^ης Ιαν, συνάντησα συννεφιασμένα πρόσωπα. 
 

Αυτό που είδα στις παρέες και στους φίλους, άσχετα με ότι είχαν ψηφίσει, είναι αυτό που λέμε «συγκρατημένη αισιοδοξία».

Όμως τα μεσημεριανά δελτία με επανάφεραν στην πραγματικότητα. 

Πύρρειος νίκη για τον ΣΥΡΙΖΑ, (ελπίζω ότι συμβεί στο μέλλον να με διαψεύσει) και πραγματική πανωλεθρία για τους καθαρά αντιμνημονικούς.

Η πλειονότητα των «παιδιών» της Μέρκελ ξανά στην Βουλή, και μάλιστα με διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό σταυρών. 

Οι κήρυκες της υποταγής, και του εξανδραποδισμού της ελληνικής κοινωνίας ξανά στην Βουλή και στις οθόνες. 

Και χωρίς μάλιστα να χάσουν ούτε χρόνο αλλά ούτε και θράσος άρχισαν να μιλούν για ελεγχόμενη ήττα. 

Οι πρώην ψηφοφόροι και οπαδοί του ΠαΣοΚ είχαν την τόλμη αλλά και την ευστροφία να το στείλουν κάπου εκεί στο 4%.

Ο κ. Βενιζέλος μάλιστα στην Θεσσαλονίκη «τιμήθηκε» με λιγότερες ψήφους από τον, ομολογουμένως αγωνιστή, κ. Λεβέντη. 

Ο κ. Καρατζαφέρης συνεργάτης του GAP αλλά και ιθύνων νους πίσω από την επιλογή Παπαδήμα, αρκέστηκε στον «πλούτο» της συμμετοχής.

Το ίδιο συνέβη και με τον μπάρμπα-Φώτη.

Οι ψηφοφόροι της Ν.Δ, τουλάχιστον στην Αθήνα έκαναν την μεγάλη ανατροπή, και μάλιστα μέσα από τα σαλόνια τους. 

Όχι μόνο κράτησαν τον Σαμαρά σε ένα ποσοστό που ούτε ο ίδιος δεν θα τολμούσε να μυρίσει, αλλά και έφεραν τους υμνητές της ύβρεως ξανά στο προσκήνιο.  

Λες και αν δεν βάλουμε σταυρό σε τηλεπερσόνα θα βουλιάξει το MEGA.

Αποτυχία που βαραίνει αποκλειστικά όσους δεν πιστεύουν στην ιερότητα του μνημονίου. 

Και που κάνει το έργο του Πάνου Καμμένου και των ΑΝΕΛ ακόμα ποιο δύσκολο. 

Γιατί μαζί με τις όποιες κυβερνητικές ευθύνες θα επωμιστούν θα πρέπει να αγωνιστούν  ώστε, έστω και στις επόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν, να έλθει η κάθαρση. 

© HeadWaiter.