Λύκοι με ένδυμα προβάτου.

Γροθιά στο στομάχι.

Σαν να έφαγα μια γροθιά στο στομάχι.

Έτσι ένοιωσα διαβάζοντας τις λίστες υποψηφίων για το Ευρωκοινοβούλιο των συστημικών κομμάτων. 

Πολλά γνωστά πρόσωπα είτε από το net ή ακόμα και από την τηλεόραση.

Ώστε για αυτό όλη η φασαρία; Για μια θέση με οδηγό στο Ευρωκοινοβούλιο, ένα γραφείο και κάμποσα τζάμπα αεροπορικά εισιτήρια;

Όλη η οργή η επιθυμία για  δικαιοσύνη για δημοκρατία έγιναν καπνός στην προοπτική μιας άνετης  καρέκλας;

Εκεί που φτύναμε τώρα γλύφουμε; 

Και θα έλθεις στην πόρτα μου φορτωμένος με τις αντιμνημονιακές περγαμηνές, τους αγώνες σου και θα μου ζητήσεις να σε ψηφίσω; 

Γιατί; Για αυτό που ήσουνα ή για αυτό που θέλεις να γίνεις;

Ένα γρανάζι στην κατ' όνομα δημοκρατία των Βρυξελλών; Ένας ακόμα χειροκροτητής της Μεγάλης Γερμανίας; 

Αλήθεια τι να περιμένω από σένα εκεί στας Ευρώπας που θα πάς; 

Να δημιουργήσεις την Ευρώπη της δικαιοσύνης, της Δημοκρατίας;

Να με κάνεις να πιστέψω και πάλι στην Ευρώπη των Λαών;

Ή να λασκάρεις κάποιο από τα καρφιά που με κρατούν στον σταυρό μου; 

Και μην μου πεις ότι πάς εκεί για να αλώσεις το κάστρο από μέσα.

Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ  μέχρι που έγινε Γραμματέας του ΚΚ της πρώην ΕΣΣΔ, ήταν ο ποιό άτεγκτος φρουρός του συστήματος. 

Αν ψάξεις βαθιά μέσα σου ίσως και να το καταλάβεις.

Δεν έχει, πραγματικά δεν έχει καμιά σημασία το κόμμα, το χρώμα ή η ιδέα υπό την σκέπη του οποίου-ας θα κατέβεις στις εκλογές. 

Όλα υπηρετούν τον ίδιο σκοπό.

Και ο σκοπός αυτός σίγουρα δεν είναι η Δημοκρατία, η δικαιοσύνη και η αξιοπρέπεια της χώρας σου. 

© HeadWaiter